Vertrek Den Helder aankomst Seaford (Engeland)
Blijf op de hoogte en volg Natasja
24 Augustus 2017 | Nederland, Den Helder
Eindelijk is het zover. Na meer dan een jaar voorbereidingen vertrekken we echt uit Den Helder. Het gaat nu echt gebeuren, ook al voelt het nog helemaal niet zo.
Na de laatste voorbereidingen maken we om even voor twaalf uur ‘s nachts de touwtjes los en gaan we richting Koopvaarders schutsluis. Die avond hadden we nog prachtig vuurwerk, want het was Visbuurtweek in Den Helder. Het leek wel of het voor ons bedoelt was.
De sluis ging voorspoedig en de brug deed ook gewoon wat ie hoorde te doen .Geen weg meer terug. De kinderen vonden het spannend en konden zich eigenlijk niet voorstellen dat we echt weg gingen. Ze hadden er wel onwijs veel zin in.
Onze eerste bestemming is niet zo ver :’Petten’. Daar zouden we voor anker gaan en zouden we de volgende morgen afscheid nemen vanaf het strand. Om 5.00 uur die morgen laten we ons anker voor Petten zakken. We hadden de stroom mee, maar de wind tegen. Het was best een hotsieklots zeetje zeg maar. Er loopt ook wel wat deining, en voor anker liggen we dus behoorlijk wat te rollen.
De Reddings Brigade en de KNRM zouden rond 8.30 uur op het strand zijn om ons op te pikken. Om 7.30 gaat mijn telefoon en daar klinkt Maaike al gezellig aan de andere kant van de lijn. “Joehoe, Jan Maarten en Guido komen zo al even naar jullie toe hoor!’ ‘Nu al’ denk ik, ik ‘slaap net’. De meiden lagen ook in diepe coma, maar toch maar al vast wakker maken anders komen ze met zo’n slaperig hoofd aan.
Daar kwamen Jan Maarten en Guido langs zij. Even gezellig kletsen. Guido nam alvast afscheid, want die moest naar zijn klussie toe.
We zagen de boot van De Watersnip het strand op komen gevolgd door de KNRM. De KNRM bleef nog even op het strand en de Watersnip kwam ons ophalen. Tjonge er stonden best veel mensen op het strand. Niet verwacht, maar wel zo super leuk! De meiden werden toegejuicht door hun vriendjes. Hoe bijzonder. Na ongeveer een half uur/ drie kwartier was het zo ver. Nu moeten we echt gaan en echt afscheid nemen. ‘Waarom doe ik dit?’, dacht ik. "Wil ik dit echt?'Nou doeg allemaal en we klommen in de KNRM boot. Heel speciaal hoor om zo weg te gaan.
Op de boot aangekomen zetten we de motor aan en zwaaien naar alle mensen op het strand. De meiden konden voor het laatst nog even naar hun vriendjes en vriendinnetjes zwaaien. De zeilen hoefden nog niet op, want er stond jammer genoeg geen wind. De KNRM, Reddingsbrigade en de Watersnip voeren met ons mee. De KNRM lichtte handflairs af. Super gaaf.
Voor Camperduin gingen de boten van Petten terug en kwam de Brigade van Schoorl met ons mee varen. Even later keerde die ook om en waren we nog met zijn viertjes. Nou ja eigenlijk met zijn zessen, want we hadden ook nog een hamster en een vogeltje aan boord.
Het weer bleef super rustig en we hadden nog steeds geen wind. We gingen eerst de zuid in en voeren voor de kust van Rotterdam. Daar was het wel wat bedrijvig met de scheepvaart. In de nacht hadden we om de beurt de wacht gelopen, en de meiden deden braaf mee. Super leuk en gezellig. Heb je wat te kletsen, anders zit je ook maar alleen.
De volgende morgen even ontbijten en op naar de botenlijn. Voor die tijd hebben we even kunnen zeilen, maar om de botenlijn recht te kunnen oversteken gingen we weer op de motor. Deze is ongeveer 10 mijl breed, dus het duurde ongeveer twee uurtjes. Het zeetje is nog steeds spiegel vlak en hier en daar vliegt er een Jan van gent over. De botenlijn was niet zo super druk, en met een beetje goed plannen konden we hem zonder tegen alle boten aan te knallen oversteken. Tijdens het avondeten maken kwamen we tot de ontdekking dat de dynamo te veel laadde en de accu begon te koken. Uhh dat is niet zo oke! Snel de motor uit en een plan bedenken. Omdat er op dat moment weer geen wind stond moesten we wel snel met een plan komen wegens de boten om ons heen. Dennis bedacht om de Dynamo er tussen uit te halen. Goed idee. Ik hield de scheepvaart om ons heen in de gaten terwijl Dennis aan het sleutelen was. Na een minuutje of tien was het gefikst en kon de motor weer aan. Een beetje wind mag er wel staan hoor als je een zeilboot hebt. De meiden vonden het allang best en begonnen al aan de motor te wennen.
De tweede nacht en de laatste nacht voordat we in Engeland aankwamen, waren we wel wat meer vermoeid. De meiden deden beiden een wacht van drie uurtjes met ons mee en konden daarna lekker doorslapen. Wat dichter onder de kust kregen we af en toe te maken met vissersbootjes die totaal niet opletten lijkt het wel. Ja, op hun werkzaamheden, maar niet met het gene om hun heen. Zo denk je dat ze de ene kant op gaan, en zo komen ze ineens weer recht op je af. Oké, weer een les voor de volgende keer. Al veel eerder meer afstand houden. Deze bootjes houden alleen rekening met hun zelf, en ik ga er dus maar voortaan van uit dat ze ons dus niet zien.
De volgende morgen (zondag) heeft Dennis de laatste wacht samen met Kim. Kim wilde graag nog een wacht lopen, want dan mag ze ’s nachts noodles eten. Cool toch? We varen vlak voor Engeland en de kust ziet er prachtig mooi uit. Mooi witten kliffen. Debby slaapt nog zo vast, dat het haar eigenlijk wel goed zit. Na tien keer wakker maken komt ze er toch uit en is ze ook blij dat we er bijna zijn. Het valt dan alleen tegen hoelang het laatste stukje nog duurt. Het lijkt zo dicht bij….
Rond twaalf uur ’s middags laten we voor het strand van Seaford het anker zakken in zes met water. Joehoe, we zijn in Engeland!
Eerst even zwemmen, dan een broodje eten en daarna naar de kant. De meiden moeten er nog erg aan wennen dat niet alles vanzelf gaat. Eerst de dinghy (bijbootje) opblazen voordat je er naar toe kan. Op onze vorige boot de ‘Frodo’ was alles voor elkaar. Hier op de ‘Zeester’ moeten we nog een hoop dingen aanpassen. Zo heb je n.l. niet zo maar de ruimte om de dinghy op te blazen. Hadden we toch een catamaran moeten hebben…. Dat soort dingetjes moeten we allemaal nog een beetje uitvinden, en de meiden vinden dat het soms erg lang duurt. Och kan ze geen ongelijk geven. Maar goed daar moeten ze soms maar een beetje aan wennen, toch?
Eenmaal het bootje te water hangen we ons motortje (5 pk) erachter en varen we naar de kant. Uhhh, het strand is overal mega stijl en bestaat uit mega grote kiezels. Niet zo’n lekker strandje als wat wij in Petten gewend zijn. Het ziet er naar uit dat we hier ons bootje niet omhoog gaan krijgen. Het strand is te stijl. De vrouwen hebben een goed idee. Dennis zet ons af op het strand, gooit het bootje voor anker en zwemt dan zelf terug naar het strand. Meeste stemmen gelden! Dus Dennis moest zwemmen…
Op de kant moeten we erg lachen. We ontdekken dat we behoorlijk lopen te slingeren. Dat al na twee dagen op zee. Ook rijden ze links van de weg natuurlijk, en we moeten wel drie keer kijken waar de auto’s nou vandaan komen. We hebben onze benen gestrekt en zijn we langs de kliffen wezen wandelen. Deze zijn prachtig en bestaan uit krijt rotsen. Terug op het strand was het weer meeste stemmen gelden en was het dus Dennis die de dinghy weer mocht halen.
Na de laatste voorbereidingen maken we om even voor twaalf uur ‘s nachts de touwtjes los en gaan we richting Koopvaarders schutsluis. Die avond hadden we nog prachtig vuurwerk, want het was Visbuurtweek in Den Helder. Het leek wel of het voor ons bedoelt was.
De sluis ging voorspoedig en de brug deed ook gewoon wat ie hoorde te doen .Geen weg meer terug. De kinderen vonden het spannend en konden zich eigenlijk niet voorstellen dat we echt weg gingen. Ze hadden er wel onwijs veel zin in.
Onze eerste bestemming is niet zo ver :’Petten’. Daar zouden we voor anker gaan en zouden we de volgende morgen afscheid nemen vanaf het strand. Om 5.00 uur die morgen laten we ons anker voor Petten zakken. We hadden de stroom mee, maar de wind tegen. Het was best een hotsieklots zeetje zeg maar. Er loopt ook wel wat deining, en voor anker liggen we dus behoorlijk wat te rollen.
De Reddings Brigade en de KNRM zouden rond 8.30 uur op het strand zijn om ons op te pikken. Om 7.30 gaat mijn telefoon en daar klinkt Maaike al gezellig aan de andere kant van de lijn. “Joehoe, Jan Maarten en Guido komen zo al even naar jullie toe hoor!’ ‘Nu al’ denk ik, ik ‘slaap net’. De meiden lagen ook in diepe coma, maar toch maar al vast wakker maken anders komen ze met zo’n slaperig hoofd aan.
Daar kwamen Jan Maarten en Guido langs zij. Even gezellig kletsen. Guido nam alvast afscheid, want die moest naar zijn klussie toe.
We zagen de boot van De Watersnip het strand op komen gevolgd door de KNRM. De KNRM bleef nog even op het strand en de Watersnip kwam ons ophalen. Tjonge er stonden best veel mensen op het strand. Niet verwacht, maar wel zo super leuk! De meiden werden toegejuicht door hun vriendjes. Hoe bijzonder. Na ongeveer een half uur/ drie kwartier was het zo ver. Nu moeten we echt gaan en echt afscheid nemen. ‘Waarom doe ik dit?’, dacht ik. "Wil ik dit echt?'Nou doeg allemaal en we klommen in de KNRM boot. Heel speciaal hoor om zo weg te gaan.
Op de boot aangekomen zetten we de motor aan en zwaaien naar alle mensen op het strand. De meiden konden voor het laatst nog even naar hun vriendjes en vriendinnetjes zwaaien. De zeilen hoefden nog niet op, want er stond jammer genoeg geen wind. De KNRM, Reddingsbrigade en de Watersnip voeren met ons mee. De KNRM lichtte handflairs af. Super gaaf.
Voor Camperduin gingen de boten van Petten terug en kwam de Brigade van Schoorl met ons mee varen. Even later keerde die ook om en waren we nog met zijn viertjes. Nou ja eigenlijk met zijn zessen, want we hadden ook nog een hamster en een vogeltje aan boord.
Het weer bleef super rustig en we hadden nog steeds geen wind. We gingen eerst de zuid in en voeren voor de kust van Rotterdam. Daar was het wel wat bedrijvig met de scheepvaart. In de nacht hadden we om de beurt de wacht gelopen, en de meiden deden braaf mee. Super leuk en gezellig. Heb je wat te kletsen, anders zit je ook maar alleen.
De volgende morgen even ontbijten en op naar de botenlijn. Voor die tijd hebben we even kunnen zeilen, maar om de botenlijn recht te kunnen oversteken gingen we weer op de motor. Deze is ongeveer 10 mijl breed, dus het duurde ongeveer twee uurtjes. Het zeetje is nog steeds spiegel vlak en hier en daar vliegt er een Jan van gent over. De botenlijn was niet zo super druk, en met een beetje goed plannen konden we hem zonder tegen alle boten aan te knallen oversteken. Tijdens het avondeten maken kwamen we tot de ontdekking dat de dynamo te veel laadde en de accu begon te koken. Uhh dat is niet zo oke! Snel de motor uit en een plan bedenken. Omdat er op dat moment weer geen wind stond moesten we wel snel met een plan komen wegens de boten om ons heen. Dennis bedacht om de Dynamo er tussen uit te halen. Goed idee. Ik hield de scheepvaart om ons heen in de gaten terwijl Dennis aan het sleutelen was. Na een minuutje of tien was het gefikst en kon de motor weer aan. Een beetje wind mag er wel staan hoor als je een zeilboot hebt. De meiden vonden het allang best en begonnen al aan de motor te wennen.
De tweede nacht en de laatste nacht voordat we in Engeland aankwamen, waren we wel wat meer vermoeid. De meiden deden beiden een wacht van drie uurtjes met ons mee en konden daarna lekker doorslapen. Wat dichter onder de kust kregen we af en toe te maken met vissersbootjes die totaal niet opletten lijkt het wel. Ja, op hun werkzaamheden, maar niet met het gene om hun heen. Zo denk je dat ze de ene kant op gaan, en zo komen ze ineens weer recht op je af. Oké, weer een les voor de volgende keer. Al veel eerder meer afstand houden. Deze bootjes houden alleen rekening met hun zelf, en ik ga er dus maar voortaan van uit dat ze ons dus niet zien.
De volgende morgen (zondag) heeft Dennis de laatste wacht samen met Kim. Kim wilde graag nog een wacht lopen, want dan mag ze ’s nachts noodles eten. Cool toch? We varen vlak voor Engeland en de kust ziet er prachtig mooi uit. Mooi witten kliffen. Debby slaapt nog zo vast, dat het haar eigenlijk wel goed zit. Na tien keer wakker maken komt ze er toch uit en is ze ook blij dat we er bijna zijn. Het valt dan alleen tegen hoelang het laatste stukje nog duurt. Het lijkt zo dicht bij….
Rond twaalf uur ’s middags laten we voor het strand van Seaford het anker zakken in zes met water. Joehoe, we zijn in Engeland!
Eerst even zwemmen, dan een broodje eten en daarna naar de kant. De meiden moeten er nog erg aan wennen dat niet alles vanzelf gaat. Eerst de dinghy (bijbootje) opblazen voordat je er naar toe kan. Op onze vorige boot de ‘Frodo’ was alles voor elkaar. Hier op de ‘Zeester’ moeten we nog een hoop dingen aanpassen. Zo heb je n.l. niet zo maar de ruimte om de dinghy op te blazen. Hadden we toch een catamaran moeten hebben…. Dat soort dingetjes moeten we allemaal nog een beetje uitvinden, en de meiden vinden dat het soms erg lang duurt. Och kan ze geen ongelijk geven. Maar goed daar moeten ze soms maar een beetje aan wennen, toch?
Eenmaal het bootje te water hangen we ons motortje (5 pk) erachter en varen we naar de kant. Uhhh, het strand is overal mega stijl en bestaat uit mega grote kiezels. Niet zo’n lekker strandje als wat wij in Petten gewend zijn. Het ziet er naar uit dat we hier ons bootje niet omhoog gaan krijgen. Het strand is te stijl. De vrouwen hebben een goed idee. Dennis zet ons af op het strand, gooit het bootje voor anker en zwemt dan zelf terug naar het strand. Meeste stemmen gelden! Dus Dennis moest zwemmen…
Op de kant moeten we erg lachen. We ontdekken dat we behoorlijk lopen te slingeren. Dat al na twee dagen op zee. Ook rijden ze links van de weg natuurlijk, en we moeten wel drie keer kijken waar de auto’s nou vandaan komen. We hebben onze benen gestrekt en zijn we langs de kliffen wezen wandelen. Deze zijn prachtig en bestaan uit krijt rotsen. Terug op het strand was het weer meeste stemmen gelden en was het dus Dennis die de dinghy weer mocht halen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
